- Με την υγειονομική κρίση και την οικονομική που ακολούθησε οξύνθηκαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Τα ευρωπαϊκά συνδικάτα βρέθηκαν μπροστά σε μια νέα, πιο δύσκολη, πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από μαζικές απολύσεις και την πρωτοφανή –αν και δεν υπάρχουν ακόμη επίσημα στοιχεία– αύξηση της ανεργίας σ’ όλες, σχεδόν, τις ευρωπαϊκές χώρες.
Σ’ αυτή την πραγματικότητα τα συνδικάτα άρχισαν να επιταχύνουν τις συζητήσεις για τη μείωση των ωρών εργασίας και τρόπους διασφάλισης των θέσεων εργασίας. Σ’ αυτές τις συζητήσεις καθοριστικό ρόλο είχε το πανίσχυρο γερμανικό συνδικάτο IG Metall, προτείνοντας την εφαρμογή των τεσσάρων ημερών εργασίας την εβδομάδα δηλαδή 32 ώρες. Για την πρόταση των 32 ωρών είχε προβληματιστεί και η Γαλλική CGT καθώς και τα βελγικά συνδικάτα.
Το IG Metall, όμως, βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα που έπρεπε –εκτός από την αντιμετώπιση της κρίσης λόγω επιδημίας– να δοθούν απαντήσεις: να βρεθεί λύση και να αποφευχθούν οι απολύσεις λόγω των δομικών αλλαγών στην αυτοκινητοβιομηχανία. Αυτό επεσήμανε το στέλεχος του συνδικάτου Ζ. Χόφμαν. Το συνδικάτο, βέβαια, δεν περιορίζει το αίτημα μόνο στο συγκεκριμένο τομέα παραγωγικής διαδικασίας. Ζητά τη γενίκευση της μείωσης των ωρών εργασίας.
300.000 αντιμέτωποι με την ανεργία
Για την αντιμετώπιση, ωστόσο, της απειλής των απολύσεων η λύση είναι πάλι η μείωση του χρόνου εργασίας, όπως και «η απάντηση στις δομικές αλλαγές στους τομείς όπως η βιομηχανία αυτοκινήτων, η οποία βρίσκεται σε τεχνολογική μετάβαση με το ηλεκτρικό μοτέρ» υποστηρίζει γερμανός συνδικαλιστής σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung». Προσθέτει, επίσης, ότι αυτή «η λύση θα μας επιτρέψει να διατηρήσουμε τις θέσεις εργασίας, στη βιομηχανία, διαφορετικά αυτές θα χαθούν». Ο συνδικαλιστής θεωρεί αναγκαίο να συμπεριληφθεί στη συμφωνία και πρόβλεψη «για μια ορισμένη αύξηση μισθού, ως κίνητρο, ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του για την επαγγελματική του εκπαίδευση».
Το αίτημα αυτό που προβάλλει το συνδικάτο δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό από την εργοδοσία, ωστόσο είχαν υπογραφεί μέχρι τελευταία τρεις συμβάσεις με τις βιομηχανίες Dainler, ZF και Bosch. Σε κάθε περίπτωση οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν δεχθεί να περάσουν στις 32 ώρες εργασίας χωρίς τη μισθολογική ανταμοιβή, αλλά μόνο με την εγγύηση διατήρησης των θέσεων εργασίας.
Η διεκδίκηση της IG Metall είχε, ταυτόχρονα, προβληθεί και από τη CGT χωρίς την παράλληλη μείωση των μισθών. Τώρα όμως, μετά τη «σεισμική δόνηση» της υγειονομικής κρίσης και την ανακοίνωση των προγραμμάτων των μαζικών απολύσεων στη φαρμακοβιομηχανία Sinofi και τη Renault, το αίτημα για τη μείωση του χρόνου εργασίας για να εργαστούν όλες και όλοι είναι ακόμη πιο αναγκαίο. Να σημειωθεί ότι οι επιχειρήσεις αυτές είχαν μοιράσει αρκετά δισ. ευρώ στους μερισματούχους ενώ με το «πρόγραμμα ανάκαμψης» τσέπωσαν κι άλλα ευρώ.
Παταγώδης αποτυχία το πρόγραμμα απασχόλησης
Με την εφαρμογή της εβδομάδας των 32 ωρών εργασίας δίνεται η δυνατότητα όχι μόνο να αποτραπούν οι απολύσεις αλλά να δημιουργηθούν γρήγορα μαζικά νέες θέσεις εργασίας. Τα γαλλικά συνδικάτα, και πιο συγκεκριμένα η CGT, λένε ότι θα χρειαστεί να υπάρξει μια δαπάνη τεσσάρων δισ. ευρώ για την ανάκαμψη της αγοράς εργασίας. Το πρόγραμμα που είχε προτείνει «η εργοδοσία, και εφαρμόστηκε για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, απέτυχε παταγωδώς» σύμφωνα με τα συνδικάτα.
Έτσι μετά τη ψήφιση και την εφαρμογή των φορολογικών ελαφρύνσεων και τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, που στοίχισαν στο γαλλικό δημόσιο περίπου 100 δισ. ευρώ, τα αποτελέσματα για τη δημιουργία θέσεων εργασίας ήταν απογοητευτικά. Δημιουργήθηκαν, μετά, 110.000 θέσεις εργασίας, σύμφωνα με την επιτροπή που παρακολουθεί τις εξελίξεις στην αγορά εργασίας.
«Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, όταν έγινε η εφαρμογή των 35 ωρών με την κυβέρνηση της πληθυντικής αριστεράς –Κομμουνιστικό Κόμμα, Ριζοσπάστες, Σοσιαλιστικό Κόμμα– στοίχισε 5 δισ. Ευρώ, για τη δημιουργία 350.000 θέσεων εργασίας» αναφέρει η CGT. Η μείωση του χρόνου εργασίας θα πρέπει να συνοδεύει και να αρθρώνεται με τις αναγκαίες αλλαγές του κοινωνικού μοντέλου στους τομείς της αλληλεγγύης, της εκπαίδευσης, της υγείας. Με άλλες αλλαγές και προτάσεις που ανοίγουν το δρόμο για τη χειραφέτηση των εργαζόμενων. Το αίτημα αυτό, για τη μείωση του χρόνου εργασίας, με υιοθέτηση της εβδομάδας των 32 ωρών θα ακούγεται όλο και πιο συχνά σύμφωνα με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της Γαλλίας και ιδίως τις οργανώσεις της νεολαίας.
Η κινητοποίηση της νεολαίας και των συνδικάτων στις 17 Σεπτεμβρίου στο Παρίσι και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις της Γαλλίας, όπως και αυτή που προηγήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου των «κίτρινων γιλέκων», αν και δεν ήταν τόσο μαζικές όσο φιλοδοξούσαν οι οργανωτές, ωστόσο σηματοδοτούν την έναρξη του νέου κύκλου των κοινωνικών αγώνων. Κι αυτή, παρά την προσπάθεια που θα γίνει και πάλι, με το άλλοθι της υγειονομικής κρίσης, να παραμείνουν στο σκοτάδι τα προβλήματα των εργαζομένων.
Μπάμπης Κοβάνης
Πηγή : http://epohi.gr