Η δημοσίευση της μελέτης του Κοινωνικού Πολύκεντρου, συμπληρώνει με επιστημονικά τεκμήρια πλέον, αυτό που με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να καταδείξουν τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζόμενων στο Δημόσιο. Η βασική επιδίωξη του Μνημονίου, συνίστατο σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον της μισθωτής εργασίας, με στόχο μια ακραία αναδιανομή εισοδήματος εις βάρος των υποτελών τάξεων.
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, ήταν τα πρώτα θύματα, αυτής της πολιτικής, καθώς μέσα σε δύο χρόνια (2010 – 2012) απώλεσαν σε πολλές περιπτώσεις, έως και το 40% των εισοδημάτων τους, μείωση πρωτοφανή σε χώρα σε καιρό ειρήνης. Οι μειώσεις αυτές, επενδύθηκαν με μια “επικοινωνιακή καταιγίδα” μίσους ενάντια στο Δημόσιο και στους εργαζόμενους σε αυτό, υποτίθεται για να διασωθεί ο “παραγωγικός” ιδιωτικός τομέας. Σήμερα, ξέρουμε, πως οι μειώσεις μισθών στο Δημόσιο, τροφοδότησαν ένα καθοδικό σπιράλ, εξαιτίας βεβαίως και των δομικών ιδιαιτεροτήτων της Ελληνικής οικονομίας, που κατέληξε, σε ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις μισθών στον Ιδιωτικό Τομέα, απολύσεις και δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας, καθώς και σε πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας.
Έτσι φτάσαμε, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, να είναι, λαμβάνοντας υπόψη την αποτίμηση της αγοραστικής τους δύναμης, από τους πλέον κακοπληρωμένους στην Ευρώπη. Πιο κάτω, και από τις χώρες τις Ανατολικής Ευρώπης, της Βαλτική, και των Βαλκανίων. Φτάνει να δει κάποιος, τους μισθούς πείνας, των πρωτοδιόριστων εκπαιδευτικών, για παράδειγμα, που για να επιβιώσουν, χρειάζονται τη συνδρομή των τοπικών κοινωνιών, ανακαλώντας εικόνες της Ελλάδας του Μεσοπολέμου.
Κάπου εδώ, θα εμφανιστεί το υποκριτικό επιχείρημα “ναι αλλά στον ιδιωτικό τομέα?” σε μια προσπάθεια, να μετατεθούν οι ευθύνες, της κρίσης και της χρεοκοπίας, να εμφανιστεί η υποτιθέμενη ευμάρεια, μιας ομάδας εργαζομένων,ως αποτέλεσμα της εξαθλίωσης μιας άλλης, σε έναν ιδιότυπο πόλεμο μεταξύ φτωχών,εργαζομένων και ανέργων.
Η κοινωνία δεν πρόκειται να ακολουθήσει τη νεοφιλελεύθερη δημαγωγία, καθώς όλοι πια γνωρίζουμε. Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο χωρίς το τέλος των πολιτικών λιτότητας, χωρίς αύξηση της ενεργούς ζήτησης, μέσω της αύξησης των μισθών σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα.
πηγή: Έθνος