- Με φόβητρο το ευρωδικαστήριο η κυβέρνηση προωθεί την τριχοτόμηση της βιομηχανίας που αποτελεί εθνικό πλούτο, με στόχο την πώληση των κερδοφόρων τμημάτων της μέσα στο 2020.
Με κεντρικό σύνθημα «η ΛΑΡΚΟ δεν αφορά μόνον τους εργαζόμενους, αλλά ολόκληρη την κοινωνία», τα πέντε σωματεία των εργαζομένων στην εθνικής σημασίας επιχείρηση καλούν τους πολίτες να δώσουν το «παρών» στο συλλαλητήριο που οργανώνουν αύριο στις 11 π.μ. στην Ομόνοια και στην πορεία προς το Σύνταγμα που θα ακολουθήσει.
Οι αλλαγές που προωθούνται από την κυβέρνηση δεν θα επηρεάσουν μόνον τους 1.200 εργαζομένους, αλλά και περίπου 20.000 οικογένειες στη Στερεά Ελλάδα και τη Δυτική Μακεδονία που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με την επιχείρηση. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν στο πλευρό τους πάνω από 65 φορείς των δύο περιφερειών, ενώ στα κυβερνητικά σχέδια έχει πει «όχι» ακόμη και η «γαλάζια» ΔΑΚΕ.
Στην πρόσφατη συνάντηση των εκπροσώπων της διοίκησης και των εργαζομένων με τους συναρμόδιους υπουργούς Οικονομικών, Χρήστο Σταϊκούρα, και Ενέργειας, Κωστή Χατζηδάκη, ανακοινώθηκε η απόφαση της κυβέρνησης να «αναστήσει» το σενάριο του 2014, που προέβλεπε τριχοτόμηση της ΛΑΡΚΟ, με στόχο την πώληση των κερδοφόρων τμημάτων της μέσα στο 2020. Το πρώτο πακέτο θα περιλαμβάνει το 70% των μεταλλείων στην Εύβοια, τα μεταλλεία στην Καστοριά και το λιγνιτωρυχείο στα Σέρβια Κοζάνης, ενώ το δεύτερο τα μεταλλεία και το εργοστάσιο στη Λάρυμνα. Θεωρούνται και τα δύο επιχειρηματικά «φιλέτα», σε αντίθεση με το 30% των μεταλλείων της Εύβοιας, που θα τεθεί σε καθεστώς εκκαθάρισης.
Η κυβέρνηση επιστράτευσε τον «μπαμπούλα» του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, το οποίο στις αρχές Δεκεμβρίου ανακοίνωσε ότι παραπέμπει την Ελλάδα για «παράνομες κρατικές ενισχύσεις» προς τη ΛΑΡΚΟ, για τις οποίες η χώρα μας έχει καταδικαστεί το 2014. Η άλλοτε κραταιά επιχείρηση ανήκει κατά 55,19% στο Δημόσιο και έχει παραχωρηθεί, από το 2011, στο ΤΑΙΠΕΔ, κατά 33,36% στην Εθνική Τράπεζα και το υπόλοιπο 11,45% στη ΔΕΗ.
«Υπάρχουν ξένα συμφέροντα, τα οποία θέλουν να καρπωθούν τον εθνικό μας πλούτο και η κυβέρνηση είναι ενορχηστρωτής στο έγκλημα», τονίζουν στο κοινό κάλεσμά τους το Σωματείο Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα (ΣΕΛ), η ένωση εργαζομένων στα μεταλλεία της Εύβοιας, το Σωματείο Μεταλλωρύχων «Αγιος Ιωάννης», το Σωματείο Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ σε Καστοριά και Σέρβια και το Συνδικαλιστικό Σωματείο Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ στην Αθήνα. Στη συντριπτική τους πλειονότητα εργάζονται στα μεταλλεία και στα καμίνια, κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, οι αμοιβές τους καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις και έχουν «παγώσει» στα χρόνια των μνημονίων.
Κακές επιχειρηματικές επιλογές, απουσία επενδυτικών σχεδίων για την αξιοποίηση του καθαρού νικελίου και του κοβαλτίου, σε συνδυασμό με «γαλάζιες» ακριβοπληρωμένες προσλήψεις της περιόδου 2004-2009, έχουν οδηγήσει από χρόνια σε αδιέξοδο τη ΛΑΡΚΟ, η οποία κατέχει ή διαχειρίζεται το 90% των σιδηρονικελούχων κοιτασμάτων στην Ευρώπη και βρίσκεται ανάμεσα στις πέντε μεγαλύτερες επιχειρήσεις στο είδος της, σε παγκόσμια κλίμακα.
Από τα ψηλά στα χαμηλά
Η μεταλλουργική επιχείρηση είχε τεθεί σε λειτουργία στις αρχές της δεκαετίας του 1950 από τον όμιλο Μποδοσάκη, που αποκόμισε μεγάλα κέρδη και, το 1982, την παρέδωσε στις τράπεζες σε κατάσταση χρεοκοπίας.
«Η ΛΑΡΚΟ έχει αναπτυξιακές προοπτικές, που θα δημιουργήσουν εθνικό πλούτο και νέες θέσεις εργασίας», τονίζουν με νόημα οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και αναφέρονται κυρίως σε δύο στρατηγικής σημασίας κινήσεις: τη δημιουργία μονάδας παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα, που είχε αποφασιστεί πριν από πολλά χρόνια, αλλά… ξεχάστηκε, και την αξιοποίηση του κοβαλτίου, που σήμερα, λόγω έλλειψης υποδομών για τον διαχωρισμό του από το νικέλιο, στερεί έσοδα ύψους 70 έως και 100 εκατ. δολαρίων τον χρόνο. Το κοβάλτιο έχει χαρακτηριστεί από την Ε.Ε. στοιχείο στρατηγικής σημασίας για την ευρωπαϊκή οικονομία. Οι ετήσιες ανάγκες της ανέρχονται σε 53.000 τόνους, από τους οποίους μόνον οι 2.300 εξασφαλίζονται από τη Φινλανδία και οι υπόλοιπες προέρχονται από εισαγωγές.
Οι προτάσεις των εργαζομένων για τη σωτηρία της ΛΑΡΚΟ βασίζονται στη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της μεταλλουργικής επιχείρησης, σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση των «προπατορικών» χρεών, που έχουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της οικονομικής της εικόνας. Θετικά θα συμβάλει η κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της από φυσικό αέριο, καθώς και η αξιοποίηση των λιμενικών της εγκαταστάσεων.
Οι βασικοί παράγοντες που οδήγησαν στον «στραγγαλισμό» της επιχείρησης
1. ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ: Πρόκειται για τη συμμετοχή του Δημοσίου στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΛΑΡΚΟ, που έγινε το 2009. Τρία χρόνια αργότερα, το τότε νεοσύστατο ΤΑΙΠΕΔ άνοιξε πάλι το θέμα, στέλνοντας επιστολή στις Βρυξέλλες, με την οποία ζητούσε διευκρινίσεις. Η άστοχη κίνηση οδήγησε στην παραπομπή του στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, το οποίο χαρακτήρισε «κρατική ενίσχυση» τη συμβολή του Δημοσίου και καταλόγισε στη χώρα πρόστιμο ύψους 136 εκατ. ευρώ, συν τους προβλεπόμενους τόκους.
2. ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΔΕΗ: Η επιχείρηση εμφανίζεται ως ο μεγαλύτερος οφειλέτης, με ανεξόφλητους λογαριασμούς που υπερβαίνουν τα 300 εκατ. ευρώ. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για «φουσκωμένες» χρεώσεις που επέβαλε μονομερώς το 2006 η ΔΕΗ, ορίζοντας την τιμή του ρεύματος στη ΛΑΡΚΟ στα 72 ευρώ ανά μεγαβατώρα, έναντι 32 ευρώ που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε. για ενεργοβόρες επιχειρήσεις.
3. ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΙΜΩΝ: Το γνωστό hedging (αντιστάθμιση κινδύνου) για το νικέλιο, που είχε επιβάλει η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ την περίοδο 2004-2009, προκάλεσε ζημιές ύψους 500 εκατ. ευρώ. Τα σωματεία είχαν καταθέσει τότε μηνύσεις, οι οποίες όμως κατέληξαν στο αρχείο.
4. ΠΑΛΑΙΑ ΧΡΕΗ: Αφορούν υποχρεώσεις ύψους 46 εκατ. ευρώ που αποκαλύφθηκαν το 1989, κατά τη διαδικασία εκκαθάρισης της παλιάς επιχείρησης, η οποία ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί!
* Από στοιχεία που έδωσαν στην «Εφ.Συν.» οι εκπρόσωποι των εργαζομένων
ΠΗΓΗ: efsyn – ΧΑΡΑ ΤΖΑΝΑΒΑΡΑ