6-6-2023
Πέρασαν 10 χρόνια από εκείνη την ημέρα που η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έριξαν μαύρο στο σήμα της ΕΡΤ πετώντας στον καιάδα της ανεργίας 2.500 εργαζόμενους σε αυτήν.
10 χρόνια από τότε που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποπειράθηκαν να θεμελιώσουν το πιο αυταρχικό και αντεργατικό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού ως κανονικότητα και τον διωγμό του συνδικαλισμού και των συνδικαλιστών ως προϋπόθεση για την …ανάπτυξη.
Η απάντηση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζόμενων ήταν σκληρή και άμεση. Η ΕΡΤ και μετά το πραξικόπημα του μαύρου συνέχισε να λειτουργεί από τους εργαζόμενους. Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία συνδικαλιστές και εργαζόμενοι πήραν στα χέρια τους την διαχείριση ενός μεγάλου οργανισμού τον λειτούργησαν και κατάφεραν να συσπειρώσουν κοντά τους ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που στάθηκε στο πλευρό τους και μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο.
Η prova generale του νεοφιλελεύθερου κυβερνητικού μορφώματος ΝΔ- ΠΑΣΟΚ απέτυχε οικτρά και το μόνο που κατάφεραν τότε ήταν ο διεθνής διασυρμός τους και η αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος από τα κάτω που έως τον Ιούνιο του 2013 είχε πέσει σε τεχνητό από τα πάνω κώμα.
Το παράδειγμα του δίχρονου ανένδοτου και νικηφόρου αγώνα των εργαζόμενων της ΕΡΤ και των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, ας γίνει η πυξίδα και του δικού μας αγώνα εναντίον της μισάνθρωπης και αντεργατικής δεξιάς του Μητσοτάκη αλλά και όλων εκείνων που ερωτοτροπούν μαζί του για μια θέση στο βρώμικο επιτελείο του.
Ο αγώνας εναντίον του μαύρου δεν τέλειωσε με το άνοιγμα της ΕΡΤ το 2015 από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζεται και θα συνεχίζεται με ακόμα μεγαλύτερη ενότητα πείσμα και σθένος μέχρι να φύγει οριστικά η μαύρη καταχνιά που έφερε ξανά στη ζωή και στον τόπο μας ο Μητσοτάκης και οι περί αυτόν μασκάραδες και υποτακτικοί.
Η παράταξη μας σταθερή σε αυτήν την αγωνιστική ρότα προς το δίκιο , την ισότητα, την αλληλεγγύη την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια θα συνεχίσει να αγωνίζεται χωρίς αστερίσκους και “ναι μεν αλλά” αδιαπραγμάτευτα , διεκδικητικά και αταλάντευτα για μια κοινωνία χωρίς ταξικές διαφορές και ταξικά “αριστεία”, για μια κοινωνία στην οποία οι πολίτες δεν θα αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμοι αιμοδότες της ολιγαρχίας αλλά σαν πρόσωπα που τους αξίζει ένα καλό παρόν και ένα ακόμα καλύτερο μέλλον.