του Γιώργου Πετρόπουλου
Η καραντίνα είναι μια επιβεβλημένη ενέργεια-όχι από μόνη της-για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ειδικά σε μια χώρα με υποστελεχωμένο και υποχρηματοδοτούμενο σύστημα υγείας. Αυτό που συμβαίνει όμως αυτή τη στιγμή στη χώρα είναι κάτι παραπάνω. Αναφέρομαι στην βιοπολιτική διαχείριση της πανδημίας. Στην εκμετάλλευση του εγκλεισμού και του φόβου της ασθένειας και του θανάτου. Καθημερινές ανακοινώσεις νεκρών, διασωληνομένων και ασθενών, μακάβριες λίστες, εικόνες από έρημες πόλεις και νεκρικές πομπές και τα ΜΜΕ ως αντηχείο του τρόμου. Ατομική υπευθυνότητα, και συλλογική υπακοή στις διαταγές του αποτυχημένου δημάρχου που με ύφος μετεμφυλιακου χωροφύλακα, μας κουνάει το δάχτυλο κάθε απόγευμα.
Την ίδια ώρα, η παρασιτική ελίτ, που θεωρεί τη χώρα ιδιοκτησία της, αδιάφορη και κυνική όπως πάντα, μοιράζει εκατομμύρια στους φίλους της και απολύσεις στη κοινωνία. Αυτό που επιφυλάσσουν είναι ακόμη χειρότερο. Στο σχεδιασμό τους είναι οι εκλογές, πιθανά αμέσως μετά τη λήξη της καραντίνας, με τον κόσμο αποπροσανατολισμένο, τον Μητσοτάκη να εμφανίζεται ως εθνάρχης (γιατί γελάτε κύριοι;) και τον ΣΥΡΙΖΑ παραδομένο σε μια αυτοκαταστροφική εθνική συναίνεση. Ευρεία νίκη της ΝΔ και πτώση του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το 20%. Και μετά, διαχείριση της επερχόμενης τεράστιας οικονομικής κρίσης με τη γνωστή συνταγή. Απολύσεις και βασικός μισθός στα 200 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα. Απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και μειώσεις μισθών 50% στον δημόσιο τομέα.Και μπόλικος αυταρχισμός και μια κατάσταση, που θα μας κάνει να νοσταλγούμε τα πρώτα χρόνια των μνημονίων.
Αυτό είναι το βασικό και το πιο πιθανό σενάριο και η επιδίωξη τις διεφθαρμένης ελίτ. Η κατάσταση όμως είναι πρωτόγνωρη, ακραία και ως τέτοια παράγει ενδεχομενικότητες που θα κριθούν από την πολιτική τόλμη των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς και τις κοινωνικές διαθεσιμότητες, πρακτικά, να οργανωθούμε και να μην αφήσουμε τίποτα στην τύχη του και στα χέρια τους.
* Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ, εκλεγμένος με την Ενωτική Αγωνιστική Εκκίνηση