Μια δικαστική απόφαση που δημιουργεί πολλά ερωτήματα αφήνει τους 100 και πλέον εργαζόμενους στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο έρμαιο των πολιτικών της διοίκησης του νοσοκομείου, καθώς θεωρεί ότι οι μειώσεις μισθών που έγιναν εις βάρος τους -μονομερώς- ορθώς έγιναν, αφού αποτελούν «τμήμα ενός ευρύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και προώθησης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας».
Οι εργαζόμενοι είχαν καταφύγει στη Δικαιοσύνη επειδή το νοσοκομείο έπαψε να τους χορηγεί -από τον Απρίλιο του 2015- όσα χρήματα προέβλεπε η κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας που είχε υπογραφεί μεταξύ της Ομοσπονδίας Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας (ΟΣΝΙΕ) και του Συνδέσμου Ελληνικών Κλινικών (ΣΕΚ).
Το σκεπτικό της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών άφησε ενεούς τους εργαζόμενους, οι οποίοι βρίσκονται μόνιμα σε καθεστώς καθυστέρησης της μισθοδοσίας τους -έχει παγιωθεί στους 4 μήνες- αφού ολόκληρη η νομοθεσία των μνημονίων έχει χρησιμοποιηθεί από την πρωτοδίκη που εξέτασε την αγωγή και μέσω αυτής χαρακτηρίζονται ούτε λίγο-ούτε πολύ ως δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς ωστόσο να απολαμβάνουν τα -έστω και κουτσουρεμένα- δικαιώματα των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα.
Σύμφωνα με το σκεπτικό, οι εργαζόμενοι στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο είναι υπάλληλοι του δημόσιου ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς αυτό ανήκει στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, που αποτελεί νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου.
Γίνεται μάλιστα αναφορά στη νομοθεσία που αναφέρει πως οι οικονομικοί περιορισμοί επεκτείνονται και «στα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που υπάγονται στη Γενική Κυβέρνηση και στις εταιρείες στις οποίες το Δημόσιο, αν και πλειοψηφών μέτοχος, δεν ασκεί τη διοίκηση και διαχείρισή τους».
Δεν εξαιρούνται «φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα που διέπονται από ειδικά καθεστώτα όπως οι ανώνυμες εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης και της εναγόμενης (σ.σ. το Ευγενίδειο), καθότι συνιστά ανώνυμη εταιρεία, η οποία επιδιώκει δημόσιο σκοπό (σ.σ. περιγράφεται το πλαίσιο λειτουργίας του Ευγενιδείου)».
Λίγες σελίδες παρακάτω, η απόφαση καταλήγει: «Αβασίμως προβάλλεται ότι η εν λόγω περικοπή των αποδοχών και των επιδομάτων των εναγόντων συνιστά μονομερή βλαπτική μεταβολή των όρων των συμβάσεων εργασίας τους».
Αντιλαμβάνεται κανείς πως το δικαστήριο ακολούθησε πιστά το γράμμα του νόμου και δικαίωσε την πανεπιστημιακή διοίκηση του νοσοκομείου, χωρίς να λάβει υπ’ όψιν το καθεστώς που επικρατεί στο Ευγενίδειο.
Το γεγονός δηλαδή πως οι δαπάνες της μισθοδοσίας του προσωπικού «δεν είναι ανελαστικές υποχρεώσεις, όπως είναι π.χ. οι οφειλές προς προμηθευτές, το ΙΚΑ ή την Εφορία».
Οπως μας είπαν εργαζόμενοι, η συγκεκριμένη ατάκα τούς έχει ειπωθεί επανειλημμένα από μια κυρία που βρίσκεται καθημερινά στο νοσοκομείο και διατηρεί τον ρόλο… μάνατζερ – αν και δεν φαίνεται σε κανένα επίσημο οργανόγραμμα ως τέτοια.
Το εξώδικο
Αυτό που πάντως προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός πως τη συγκεκριμένη δικαστική απόφαση την πήρε πρωτοδίκης που πριν από μερικά χρόνια -όταν ήταν ακόμη δικηγόρος- εκπροσωπούσε τους ιδιώτες κλινικάρχες στις συνομιλίες τους με τους εργαζόμενους για τις συμβάσεις εργασίας.
Μάλιστα, είχε στείλει εξώδικο προς την ομοσπονδία των εργαζομένων με το οποίο τους καλούσε «να αναπροσαρμοσθούν οι όροι αμοιβής και εργασίας των απασχολούμενων στις κλινικές και μονάδες -μέλη των ενώσεων- κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συνάδουν με τα νέα οικονομικά δεδομένα».
Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα ουσιαστικό ερώτημα. Δεν θα έπρεπε η συγκεκριμένη πρωτοδίκης να έχει αυτοεξαιρεθεί από την εκδίκαση της υπόθεσης του Ευγενιδείου, δεδομένου ότι στο παρελθόν υποστήριζε τα συμφέροντα των εργοδοτών;
Αναδημοσίευση από: efsyn.gr