Στις 7:22 ακριβώς, ώρα εκκίνησης του δρομολογίου του θανάτου των 57 ψυχών, μέχρι τις 23:30 ώρα της εγκληματικής σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών, ξεκίνησε στο Άγαλμα Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη δρώμενο, που διοργάνωσε το Σωματείο Καθηγητών Χορού.
Αναδημοσίευση από : 2020mag.gr
Κείμενο – φωτογραφίες: Αφροδίτη Μιχαηλίδου
Σκοπίμως τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη κενές καρέκλες, καθεμία μία με ένα κεράκι αναμμένο γέμισαν σιγά σιγά από κόσμο που εναλλάσσονταν διαδοχικά. Έτσι ο ένας κάθονταν στη θέση του άλλου, έμπαινε στη θέση του άλλου. Με τον τρόπο αυτό, όλοι γίναμε επιβάτες του τρένου. Ο καθένας θα μπορούσε να ένας από τους 57 εκείνο το τραγικό βράδυ.
Ωστόσο όποιος συμμετείχε, κάθονταν με «ασφάλεια» χωρίς να κινδυνεύει να καεί, να συγκρουστεί και τέλος να σκοτωθεί ακαριαία. Μοιραστήκαμε για αρκετές ώρες μια σιωπηλή διαμαρτυρία με έντονη συναισθηματική φόρτιση, μια κίνηση σεβασμού στην μνήμη των άδικα χαμένων συνανθρώπων μας. Κίνηση που κραύγαζε ενάντια στην συγκάλυψη πάρα τη σιωπή της.
Το πρωί στην μαζική δυναμική πορεία οι πολίτες της χώρας φώναξαν δια στόματος συλλόγων, συλλογικοτήτων, σωματείων και συνδικάτων πως το «έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί». Το βράδυ τόσο στην Αριστοτέλους όσο και στον ΟΣΕ Θεσσαλονίκης ήταν η ώρα του πένθους.
Δυστυχώς ο αγώνας για τιμωρία των υπευθύνων και δικαίωσης των συγγενών των θυμάτων δεν είναι αυτονόητος.
Μένοντας κοντά στους ανθρώπους που θρηνούν, κάνοντας τους δικούς τους νεκρούς δικούς μας, γινόμαστε λίγο παραπάνω Άνθρωποι.
Αναδημοσίευση από : 2020mag.gr