Ακτιβίστρια της αριστεράς από τα 15 της, με περιβαλλοντική και φεμινιστική – μεταξύ άλλων – ατζέντα, η Sophie Binet, στα 41 της είναι η πρώτη γυναίκα Γ. Γραμματέας, της πλέον ιστορικής συνομοσπονδίας εργαζομένων της Γαλλίας, (CGT – Confederation Generale du Travail).
Η αλλαγή ηγεσίας, αλλά και συνδικαλιστικής κατεύθυνσης της CGT, πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια των σπουδαίων κινητοποιήσεων που λαμβάνουν χώρα στην Γαλλία εδώ και έξι μήνες, ενάντια στην συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση του Emmanuel Macron.
«Μερικές φορές είμαστε πιο σκληρ@ μεταξύ μας παρά με τα αφεντικά», είπε η Binet κατά την εκλογή της από το 53ο συνέδριο, ενώ παράλληλα έθεσε ως βασικούς πυλώνες διεκδικήσεων για την επόμενη μέρα α) την ανάδειξη των κοινωνικών, περιβαλλοντικών ζητημάτων ξεκινώντας από τα σχετικά επαγγέλματα, β) την οπτική της εργασίας στο πλαίσιο που διαμορφώνεται μέσα στην παγκοσμιοποίηση καθώς και γ) την καταπολέμηση της σεξιστικής και σεξουαλικής βίας στους χώρους δουλειάς.
Ανεξάρτητα από την έκβαση του τωρινού πολύμηνου αγώνα των γαλλικών συνδικάτων, έχει κάποια προστιθέμενη κοινωνική αξία η ατζέντα της Binet ως η πρώτη γυναίκα Γ.Γ. της συνομοσπονδίας εδώ και 128 χρόνια από την ίδρυσή της;
Το πρόταγμα για περισσότερες γυναίκες στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, χωρίς ταυτόχρονα την προώθηση σχετικής ριζοσπαστικής ατζέντας αποτελεί συχνά κενό γράμμα, παρά το ότι δεν παραγνωρίζουμε την αυταξία μιας τέτοιας αποτύπωσης ως αυτονόητης αλλαγής παραδείγματος τον 21ο αιώνα, με παιδευτικό και χειραφετητικό πρόσημο.
Ωστόσο, αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα δεν είναι να αντιγράψουμε προνόμια, ούτε μας αφορούν φεμινισμοί που φέρνουν απλά σε θέσεις εξουσίας περισσότερες γυναίκες, που με τη σειρά τους θα γίνουν κι αυτές καταπιεστικές, άδικες, σεξίστριες, αυταρχικές.
Αυτό που έχουμε περισσότερη ανάγκη είναι να δημιουργήσουμε περισσότερη ισότητα και ενδυνάμωση των ανθρωπίνων κοινοτήτων γύρω μας, σε ένα πλαίσιο διερεύνησης και όλων των άλλων μορφών καταπίεσης που αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους.
Ως εκ τούτου, περιπτώσεις σαν της Sophie Binet, που κόντρα στην αμφισβήτηση και τα σκληρά στερεοτυπικά δομημένα πλαίσια του συνδικαλισμού, θέτει με παρρησία την ατζέντα της γενιάς μας, μοιάζουν ελπιδοφόρες και ανακουφιστικές, αφού τα πληττόμενα στην εργασία και όχι μόνο έμφυλα υποκείμενα, ο θεσμικός σεξισμός και η αναξιοποίητη κοινωνική εμπειρία που φέρουν τα ίδια, δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίζονται εσαεί σαν «δευτερεύουσα αντίθεση» εντός του καπιταλισμού, αλλά ως αυτοτελής εκμεταλλευτική σχέση στις έτσι κι αλλιώς ταξικά άδικες κοινωνίες.
Περιβάλλον, ισότητα, παγκοσμιοποίηση και αγορά εργασίας λοιπόν, είναι θέματα που αξίζουν να προταχθούν από τα κάτω, από τα ίδια τα υποκείμενα δηλαδή, που είναι και τα πλέον ευαίσθητα στους τριγμούς των κρίσεων που παράγονται αδιαλείπτως εντός του καπιταλισμού της εποχής μας.
Αν αναγνωρίζουμε, λοιπόν, μια αξία στην ανανέωση προσώπων και στην ανάδειξη των γυναικών στις ηγεσίες των συνδικάτων ως στρατηγική αντεπίθεσης, είναι ακριβώς για την ελπίδα ανάδειξης μιας νέας πλατφόρμας που μπορεί όπως είπε και η ίδια η Sophie να «κερδίσει την μάχη των συνειδήσεων, να βάλει ξανά τον συνδικαλισμό στο επίκεντρο», στην συνολικότερη μάχη για μια δικαιότερη κοινωνία.
Σέβη Στάικου, μέλος Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Αθήνας (ΕΜΕΙΣ/ΑΡΚΙ)