Η Κυβέρνηση, παρά τις επικοινωνιακές της προσπάθειες να πείσει ότι η χώρα βγαίνει από το Μνημόνιο τον Αύγουστο, στην πραγματικότητα βάζει τη χώρα σε ένα νέο μνημόνιο έως το 2022.
Το Πολυνομοσχέδιο – Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής που θα ψηφίσει στις 14 Ιουνίου στη Βουλή είναι η επιτομή της συνέχισης της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, της δυσβάστακτης φορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων και νέας μεγάλης μείωσης των συντάξεων για τα επόμενα 4 έτη.
Τα μέτρα του νομοσχεδίου είναι αποκαλυπτικά για τη φορολεηλασία και τη συρρίκνωση των εισοδημάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων το επόμενο διάστημα.
- Η αυστηρή λιτότητα όχι μόνο θα συνεχιστεί αλλά θα ενταθεί ακόμα περισσότερο, καθώς η Κυβέρνηση προβλέπει το 2022 ένα «πλεόνασμα – τέρας» (5,19% του ΑΕΠ) μέσω της υπερφορολόγησης και της συνεχούς περικοπής κοινωνικών δαπανών.
- Η μείωση του αφορολογήτου νομοθετείται κανονικά και από 1/1/2020 διαμορφώνεται στα 5.686 Ευρώ από τα 8.636 Ευρώ που είναι σήμερα.
- Στο συνταξιοδοτικό, το νομοσχέδιο επιβεβαιώνει την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς που οδηγεί αυτομάτως σε περικοπές έως και 18% στις κύριες συντάξεις το 2019. Το ύψος των περικοπών μόνο για τις συντάξεις είναι τεράστιο και ανέρχεται σε 1,5 δισ. ευρώ για τις συντάξεις του ιδιωτικού τομέα και σε 1,121 δισ. ευρώ για τις συντάξεις του Δημοσίου. Το σύνολο δηλαδή της μείωσης στη συνταξιοδοτική δαπάνη ξεπερνά τα 3 δισ. ευρώ το 2019!
- Στα εργασιακά, ο θησαυρός αποδεικνύεται μάλλον άνθρακες καθώς τίποτε δεν αλλάζει ουσιαστικά προς το καλύτερο για κατώτατο μισθό, υποχρεωτικότητα των συλλογικών συμβάσεων και λειτουργία του ΟΜΕΔ.
Οι εργαζόμενοι δεν πείθονται από το κυβερνητικό αφήγημα και το δήθεν success story. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτές οι πολιτικές δεν θα βελτιώσουν τη θέση τους, ενώ η ανάκαμψη, θα είναι ανάκαμψη για τους λίγους, θα είναι ανάκαμψη για το Κεφάλαιο. Θα είναι «ανάπτυξη» με υψηλή ανεργία, με χαμηλούς μισθούς και με ελάχιστα εργατικά δικαιώματα.
Η οργάνωση των εργαζομένων με όρους ενότητας και μαζικής αγωνιστικής δράσης, παραμένει ο μοναδικός δρόμος για να απαλλαγούν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας, της φτώχειας και της ανεργίας.