Για μια ακόμα φορά, το απαγορευτικό μνημονιακό πλαίσιο που καθιστά ανέφικτη τη διαμόρφωση κατώτατων μισθών μέσω της ΕΓΣΣΕ, η αδράνεια και η έλλειψη προετοιμασίας για δημιουργία προϋποθέσεων αγωνιστικής διεκδίκησης της από της ΓΣΕΕ, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο να χαθούν οι θεσμικές της ρυθμίσεις, οι χρονικοί περιορισμοί της λήξης του 3μηνου ισχύος της ΕΓΣΣΕ, έρχονται να λειτουργήσουν ως ασφυκτικοί παράγοντες για να υπογραφεί τη τελευταία στιγμή και υπό συνθήκες πίεσης η ΕΓΣΣΕ.
Στη προχθεσινή συνεδρίαση της Ε.Ε. επισημάναμε ότι:
Η σημερινή κυβέρνηση έχει βαριές ευθύνες διότι παρά τις υποσχέσεις της, όντας δέσμια των δανειστών και των εργοδοτών, δεν επαναφέρει ούτε πρόκειται να επαναφέρει παρά τα όσα λέει, τόσο την αρμοδιότητα καθορισμού των κατώτατων μισθών μέσω της ΕΓΣΣΕ, όσο και την καθολικότητα – υποχρεωτικότητα εφαρμογής της.
Αντίθετα, θέλει να χρησιμοποιήσει σε όφελός της όλο το αντεργατικό μνημονιακό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο η ίδια Κυβέρνηση και ο Υπουργός Εργασίας νομοθετούν τον κατώτατο νόμιμο μισθό και για αυτό κατά καιρούς εξαγγέλλει ότι δήθεν θα τον αυξήσει.
Ωστόσο, το αρνητικό νομοθετικό πλαίσιο και οι κυβερνητικές τακτικές δεν μπορούν να αποτελούν εμπόδιο ή άλλοθι απέναντι στις ευθύνες της Συνομοσπονδίας για μια συνολική απάντηση στις μνημονιακές πολιτικές.
Αν τα συνδικάτα δε σηκώσουν με συνέπεια, διάρκεια και επίμονη αγωνιστική δράση το ζήτημα της επαναφοράς της ΕΓΣΣΕ και των μισθολογικών της όρων, τόσο θα “τρέχουν” την τελευταία στιγμή να “σώσουν το θεσμό”.
Από την άλλη τονίσαμε ότι ακόμα και χωρίς μισθολογικούς όρους, η ΕΓΣΣΕ δε μπορεί και δεν πρέπει να γίνει εργαλείο διαμόρφωσης πολιτικών με βάση τα κελεύσματα και τις απαράδεκτες προτάσεις του ΣΕΒ, που θέλουν να μετατρέψουν την ΕΓΣΣΕ σε ένα φόρουμ κοινωνικού διαλόγου για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας και της “επανεκκίνησης των επιχειρήσεων”.
Ως προς τη σύσταση του Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου Ασφάλισης, επισημάναμε τον κίνδυνο να ανοίξει η “κερκόπορτα” της κατάργησης της επικουρικής ασφάλισης, όπως επιθυμούν σφοδρά ο ΣΕΒ και οι εργοδότες με επιχείρημα τη μείωση του μη-μισθολογικού κόστους.
Αντίθετα, χρειάζεται διατήρηση και ενίσχυση της δημόσιας καθολικής επικουρικής ασφάλισης, ενώ μετά από προσεκτική μελέτη, θα ήταν δυνατή η σύσταση ενός καθολικού ταμείου στον ιδιωτικό τομέα (που σήμερα δεν υπάρχει), και υπό την αυστηρή προϋπόθεση της υποχρεωτικότητας των εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών.
Όσο όμως η ΓΣΕΕ και τα συνδικάτα συνεχίζουν να κινούνται στη λογική της αποδοχής της κατάστασης, του ατελέσφορου κοινωνικού διαλόγου και της απουσίας ενός συνεκτικού αγωνιστικού σχεδίου με διάρκεια και προοπτική, τόσο η ΕΓΣΣΕ θα παραμένει ένα “αδειανό πουκάμισο” για τους εργαζόμενους, τόσο οι μνημονιακές πολιτικές θα παραμένουν ακλόνητες.
Από την άλλη, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ για μια ακόμα φορά επιχείρησαν να τσουβαλιάσουν όλες τις απόψεις, να τις βάλουν απέναντί τους και να προσπαθήσουν να εμφανίσουν εαυτούς ως τους μοναδικούς και γνήσιους ταξικούς υπερασπιστές της εργατικής τάξης.
Οι δυνάμεις της ΕΑΚ, μακριά από διαιρετικές, από εργοδοτικές, κομματικές και κυβερνητικές λογικές εξακολουθούν να αγωνίζονται για τον αναγκαίο αναπροσανατολισμό της δράσης της ΓΣΕΕ και των συνδικάτων, την ανασύνταξη των δυνάμεών τους και την επαναφορά τους σε αγωνιστική, ενωτική και ταξική κατεύθυνση.
Αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος για την ανατροπή των αντεργατικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.