Οι ιδιώτες θα αναλάβουν την συντριπτική πλειοψηφία των αρμοδιοτήτων του «ασφαλιστικού γίγαντα» της χώρας. Οι συντάξεις, η ασφάλιση και οι οφειλές πλέον θα ανατίθενται σε ιδιώτες.
του Διονύση Τεμπονέρα
Η πρωτοβουλία του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών υποθέσεων να αναθέσει σε λογιστές ή δικηγόρους την διαπίστωση του χρόνου ασφάλισης, την ύπαρξη οφειλών στα ταμεία, καθώς και την έκδοση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, δεν είναι ένας «κεραυνός εν αιθρία».
Εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο απαξίωσης της δημόσιας, κοινωνικής ασφάλισης, που απώτερο στόχο έχει την ιδιωτικοποίηση του συστήματος και την παραχώρηση του σε ιδιώτες.
Η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, δεν θα οδηγήσει απλά σε συρρίκνωση των παροχών προς τους ασφαλισμένους και συνταξιούχους, αλλά στην οριστική κατάργηση του ίδιου του θεσμού των συντάξεων. Το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρο 22) προβλέπει την κρατική μέριμνα για την κοινωνική ασφάλιση κατά τρόπο αποκλειστικό. Αυτό συμβαίνει διότι ο συντακτικός νομοθέτης εδώ και δεκαετίες στηρίχτηκε στην κρατική εγγύηση των συντάξεων, που σημαίνει ότι το κράτος έρχεται ως ανώτατη αρχή και κατοχυρώνει, όχι το ύψος των συντάξεων, αλλά την επάρκεια των παροχών ώστε να εξασφαλίζεται ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης των πολιτών. Αυτή η κρατική εγγύηση διέπει όλη την λειτουργία του συστήματος, το οποίο εξ υπαρχής στην χώρα μας θεμελιώθηκε ως δημόσιο και αναδιανεμητικό διότι, ακριβώς , το κράτος και όχι οι ιδιώτες είναι αυτό που εξασφαλίζει την θεμελιώδη κοινωνική προστασία σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Χωρίς κοινωνικό κράτος οι κοινωνίες γυρίζουν σε προ-δημοκρατικές εποχές.
Το κοινωνικό κράτος άλλωστε είναι φυσική μετεξέλιξη του αστικού φιλελεύθερου κράτους, αφού αποδέχεται και εξυπηρετεί την ύπαρξη και λειτουργία της ατομικής ιδιοκτησίας και της οικονομίας της αγοράς. Αναγνωρίζει δε ότι οι όροι της κοινωνικής αναπαραγωγής προϋποθέτουν την στοιχειώδη κρατική παρέμβαση, προκειμένου να μην δημιουργούνται συνθήκες έντονης κοινωνικής, ανισότητας και ανισορροπίας. Αυτές οι αυτονόητες αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού μοιάζουν «άγνωστες λέξεις» για τους νεοφιλελεύθερους «ενοίκους» του Μεγάρου Μαξίμου.
Η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης μέσω του «ατομικού κουμπαρά», που θα οδηγήσει σε μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις και σε μια άγρια λεηλασία των εισφορών των νέων εργαζομένων.
Το εφιαλτικό όμως σχέδιο που θα υφαρπάξει πάνω από 70 δισ. ευρώ από τους εργαζόμενους την επόμενη 20ετία για να τις «τζογάρει» στις χρηματαγορές, δεν είναι αρκετό. Το πρόβλημα των εκκρεμών συντάξεων που η ίδια κυβέρνηση διόγκωσε και το έθεσε τελικά εκτός ελέγχου είναι το κατάλληλο πρόσχημα για να αρχίσει το «ξήλωμα» του e-ΕΦΚΑ εκ των έσω. Οι ιδιώτες θα αναλάβουν την συντριπτική πλειοψηφία των αρμοδιοτήτων του «ασφαλιστικού γίγαντα» της χώρας. Οι συντάξεις, η ασφάλιση και οι οφειλές πλέον θα ανατίθενται σε ιδιώτες.
Σε ένα βίντεο δύο λεπτών ο Παπανικολάου καταρρίπτει το αφήγημα Κικίλια
Μην φανταστεί κανείς ότι αυτό θα γίνεται από τον δικηγόρο και τον λογιστή της «γειτονιάς». Αυτό θα γίνεται από εταιρίες κλίμακας που θα μπορούν να έχουν στα χέρια τους (και στα ταμεία τους) το σύνολο της κοινωνικοασφαλιστικής λειτουργίας. Οι επιπτώσεις από την πολιτική αυτή επιλογή, που καμία σχέση δεν έχει με την επίσπευση της απονομής των συντάξεων, θα είναι πολύ συγκεκριμένες:
1. Οι ιδιώτες «βάζουν πόδι» στην πιο στενή λειτουργία του κράτους, παρακάμπτοντάς την συνταγματική επιταγή του άρθρου 22 του Συντάγματος, που ορίζει ότι το κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων. Ένα συνταγματικό «άβατο» πέφτει από μέσα, αφού για χρόνια οι νεοφιλελεύθεροι «κόρακες» της αγοράς διακαώς ζητούσαν να αποκτήσουν μερίδιο στα δισεκατομμύρια ευρώ που διαχειρίζονται τα ασφαλιστικά ταμεία.
2. Πλέον οι ιδιώτες δεν είναι πάροχοι υπηρεσιών προς το κράτος (λογισμικό, νομικές υπηρεσίες, υλικοτεχνικές υποδομές), αλλά είναι οι ίδιοι που υποκαθιστούν το κράτος στις σχέσεις του με τους πολίτες. Αυτοί αποφασίζουν αν θα πάρει κάποιος σύνταξη, τι ύψους σύνταξη θα πάρει, για πόσο χρονικό διάστημα, αυτοί αποφασίζουν, αν χρωστάει ο πολίτης, τι χρωστάει, πως θα το αποπληρώσει κλπ. Αυτοί αποφασίζουν τελικά, ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει!
3. Οι ιδιώτες αποκτούν πρόσβαση σε άκρως ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα πολιτών. Χρέη, εισοδήματα, οφειλές, αναπηρίες, όλα στην διάθεση τους. Τα ασφαλιστικά ταμεία «ακτινογραφούν» τον κάθε πολίτη με πιο αναλυτικό τρόπο, ακόμα και από την εφορία και τις τράπεζες που υπόκεινται συγκεκριμένους περιορισμούς. Κρίσιμα δεδομένα των πολιτών θα είναι στη διάθεση λογιστών, δικηγόρων και φυσικά των αφεντικών τους.
- Μα οι ιδιώτες ήδη «κάνουν πάρτι» στα ταμεία, θα πει κάποιος. Εν μέρει είναι αληθές. Όμως η αγορά λογισμικού και υπηρεσιών δεν έχει σχέση με την ολική παραχώρηση της λειτουργίας σε ιδιώτες που βασικό τους μέλημα είναι να κερδοσκοπήσουν. Το γεγονός αυτό ενέχει μια ποιοτική διαφοροποίηση, με κατακόρυφη αύξηση των κινδύνων, για τους πολίτες. Αν πέσει το κρατικό οχυρό της κοινωνικής ασφάλισης καμία κρατική λειτουργία δεν είναι ασφαλής. « Ιδιώτες κεφαλοκυνηγοί» είσπραξης φόρων στην εφορία, ιδιωτική αστυνομία, ιδιωτικά δικαστήρια και πάει λέγοντας. Το κράτος ιδιωτικοποιείται στο στενό πυρήνα του και γίνεται το ίδιο προϊόν ιδιοκτησίας. Και στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς ο πιο ισχυρός παίχτης γίνεται και ιδιοκτήτης του κράτους, όχι «στα λόγια αλλά στα χαρτιά».
- Το μεγάλο θύμα της επιλογής αυτή είναι η ίδια η δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Καμία πρόνοια δεν θα υπάρχει για τους αδύναμους. Κατάργηση της ασφάλισης σημαίνει κατάργηση της περίθαλψης, των προνοιακών, αναπηρικών επιδομάτων κλπ. Το κράτος θα χορηγεί ελάχιστες παροχές και από εκεί και πέρα οι «έχοντες» επιβιώνουν, ενώ οι αδύναμοι και κοινωνικά ανίσχυροι θα αποκλείονται από τη σύνταξη, τα επιδόματα, την περίθαλψη στα νοσοκομεία.
- Αλλά και από τεχνικής πλευράς αν μελετήσει κανείς μια τέτοια ρύθμιση διαπιστώνει ότι είναι εξόχως προβληματική. Ποιος θα πιστοποιεί τους ιδιώτες, με ποια κριτήρια, πως θα ελέγχεται η επάρκεια των γνώσεων και των πρακτικών που θα ακολουθούν; Πως θα εξασφαλίζεται η διαφάνεια, η ισότητα, η αμεροληψία; Ποιος θα ελέγχει τους ιδιώτες; Τι θα συμβεί σε περίπτωση λαθών, ποινικών και πειθαρχικών ευθυνών; Χιλιάδες προβλήματα που δημιουργούνται όταν οι λύσεις είναι πολύ απλές. Οι εκκρεμείς συντάξεις αυτή τη στιγμή είναι περίπου 350.000 (κύριες, επικουρικές και εφάπαξ). Αν η κυβέρνηση προσλάμβανε 1.000 υπαλλήλους στα ταμεία (ο καθένας εκδίδει 100 αποφάσεις το μήνα) αντί για 1.000 αστυνομικούς στα πανεπιστήμια, σε μερικούς μήνες το πρόβλημα θα ήταν παρελθόν, για πάντα. Αλλά αυτό δεν το αντέχει η κυβέρνηση που «βγάζει σπυριά» και μόνο που ακούει για στήριξη του κοινωνικού κράτους.
- Πως θα αισθάνονται άραγε σήμερα οι 7.500 χιλιάδες υπάλληλοι του e-ΕΦΚΑ όταν καθημερινά δίνουν τη μάχη με τις κυβερνητικές παλινωδίες, όταν με κίνδυνο της υγείας τους συνωστίζονται σε γραφεία 3Χ3 εργαζόμενοι σκληρά και ο αρμόδιος Υπουργός δια της προτάσεώς του για εμπλοκή ιδιωτών τους βγάζει «άχρηστους και ανίκανους», υβρίζοντάς τους μάλιστα ως «γραφειοκράτες»; Ο κ. Χατζηδάκης είναι προσωπικά υπόλογος απέναντί τους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ διαλύει το κράτος, το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη, που παρά την λεηλασία του και την αντιμετώπισή του ως «λάφυρο» από πολλές κυβερνήσεις αποτελεί πάντα το αποκούμπι στις δύσκολες ώρες. Όταν οι πολίτες κινδυνεύουν κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν φωνάζουν που είναι το Ιατρικό Αθηνών ΑΕ… Που είναι το κράτος (ΕΣΥ) αναρωτιούνται.
Στην περίπτωση της κυβέρνησης όμως η στόχευση είναι διπλή: Αφενός να οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες και αφετέρου να βάλει χέρι στις εισφορές και στις συντάξεις, στον «κόπο και τον ιδρώτα» των εργαζομένων. Η κυβέρνηση είναι σε πανικό και σαν μια ultra νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση σε στιγμές κρίσης λειτουργεί όπως οι dealer στο χρηματιστήριο. «Πουλήστε τα πάντα γρήγορα, με κάθε κόστος»! Μόνο που η δημόσια κοινωνική ασφάλιση δεν ανήκει στην ΝΔ. Ανήκει στον λαό και στην κοινωνία, που θα τιμωρήσει την κυβέρνηση για αυτές της τις επιλογές.
Πηγή: www.rosa.gr