Έχοντας διανύσει μια θητεία τριών χρόνων και φτάνοντας στο τέλος της ,μπορούνε να βγούνε ασφαλή συμπεράσματα.
Το ξεκίνημα μας δυναμικό, όπως αρμόζει σε ηγεσίες σωματείων που δεν φοβούνται να συγκρουστούν με την εργοδοσία και ειδικά σε δύσκολους εργασιακούς χώρους , με τους εργολάβους να κάνουν πάρτυ και η ανομία να βρίσκεται στα ύψη . Απληρωσιά , μη καταβολή ενσήμων , άδειες άνευ αποδοχών , μη τήρηση κανόνων ασφαλείας, μαύρη εργασία και άλλα πολλά . Ένα τέτοιο πεδίο μάχης κληθήκαμε να διαχειριστούμε και αναπόφευκτα, ο μόνος δρόμος ήταν η σύγκρουση με την εργοδοσία.
Απεργιακές κινητοποιήσεις, από τις μεγαλύτερες πανελλαδικά , πορείες και 3 τριμερείς συμφιλιωτικές συναντήσεις με τον τότε Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου εργασίας, όπου για πρώτη φορά καταφέραμε να κάτσουν στο τραπέζι των συζητήσεων εργολάβοι , Ελπε και το Σωματείο μας. Γεγονός από μόνο του μια τεράστια επιτυχία, αφού ο νόμος της συνευθύνης εργολάβου ανέφερε πως πέραν από τον άμεσο εργοδότη , μπορούσε κανείς να απευθυνθεί στον έμμεσο εργοδότη για τα κεκτημένα του . Τα καταφέραμε !!
Σιγά σιγά , λιθαράκι λιθαράκι, επιβάλαμε κανόνες , εξασφαλίζοντας την ασφάλεια των εργαζομένων. Για πρώτη φορά σε όλη την θητεία μας δεν υπήρξαν απολύσεις , δόθηκαν διατακτικές σε σούπερ μάρκετ στις γιορτές , μπόνους από τα κέρδη του ομίλου και στους εργολαβικά εργαζόμενους , αυξήσεις που σε περιπτώσεις ξεπέρασε το 25% , σίτιση για όλους , σταματήσαμε την παύση εργασίας 45ημερών στο διοικητικό προσωπικό . Τίποτα δεν χαρίστηκε. Όλα κερδήθηκαν με αγώνα . Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενέργειας, από τις λίγες που έχουν δεχθεί εργολαβικά σωματεία, μας συμπαραστάθηκε , παρόλο που συνδικαλιστικές παρατάξεις αρνήθηκαν να ενταχθούμε σε αυτήν .
Με την τότε Διοίκηση των Ελπε, υπήρχε επικοινωνία τακτική , αποδοχή καταγγελιών και αιτημάτων , κάποια εκ των οποίων έγιναν δεκτά και κάποια όχι . Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να πετύχουμε ένα μεγάλο στόχο. Τη μονιμοποίηση των συναδέλφων που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, παρά τις όποιες πιέσεις στην τότε πολιτική ηγεσία. Παρόλο που το πολιτικό κλίμα ήταν ευνοϊκό , δεν ακουστήκαμε.
Ποτέ μα ποτέ δεν χαϊδέψαμε αφτιά , δεν παίξαμε με τις ψυχές των εργαζομένων! Αυτά τα έκανα άλλοι.
Συνεχίζοντας, επιστρέφω στο νομοσχέδιο της συν ευθύνης των εργολάβων . Ήμουν από εκείνους που θα ήθελα να συμπεριληφθούν περισσότερα στο νομοσχέδιο. Το υπερασπίστηκα όμως με την παρουσία μου στην διαβούλευση του στη Βουλή, μαζί με άλλα εργολαβικά σωματεία και το Εργατικό Κέντρο Αθηνών . Όπως αποδείχτηκε, ήταν ένας νόμος προς όφελος των εργαζομένων, γιατί με την αλλαγή της Κυβέρνησης ήταν και ο πρώτος που καταργήθηκε .
Φτάνοντας στο τέλος της θητείας μου , με την αλλαγή της Κυβέρνησης γίναμε αμέσως στόχος. Το υποψιαζόμασταν αλλά δεν περιμέναμε την ταχύτατη βία που άσκησε η νέα Διοίκηση μαζί με την Κυβέρνηση, προκειμένου να διαλύσουν ότι είχαμε χτίσει. Ξεκινώντας από την απαγόρευση εισόδου του Σωματείου στους χώρους δουλειάς, παραβιάζοντας κάθε αρχή συνδικαλιστικής ελευθερίας και καταλήγοντας σε απολύσεις, με συνδικαλιστές μάλιστα να σιγοντάρουν. Μια τέτοια κρίση, με όλο το σύστημα απέναντι σου, είναι δύσκολο να την διαχειριστείς μόνος και μάλιστα ακούγοντας θεωρίες. Η θεωρία από την πράξη απέχει κατά πολύ , πόσο μάλλον όταν οι θεωρητικοί δεν έχουν αισθανθεί την ανάσα των εργαζομένων να βαραίνει την πλάτη σου και να αγωνιάς μαζί τους. Να είσαι στο δρόμο μαζί τους διανύοντας χιλιόμετρα πολλά . Οι αγώνες δεν δίνονται σε κλειστές ομάδες των social media , δίνονται στο δρόμο .
Από τις νίκες μεθάς, από τις ήττες μαθαίνεις . Δώσαμε το παράδειγμα αγωνιστικού συνδικαλισμού και το πετύχαμε.
Ένας κύκλος κλείνει, ένας άλλος ανοίγει. Είτε μέσω της Ομοσπονδίας, είτε όπου εάν βρεθώ, δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι για τους εργαζόμενους.
Σας Ευχαριστώ όλους,
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ – ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ
Ζαρκινός Χρήστος